Ria Koopmans
‘Geniet weer van het leven’
Ik ben Ria Koopmans en kom uit een gezin van 11 kinderen: 8 meisjes en 3 jongens. Op mijn 28e en 34e had ik veel last van myomen (dat zijn goedaardige spierweefselgezwellen in de baarmoeder) en deze zijn beide keren operatief verwijderd. Bij de tweede operatie zijn mijn baarmoeder en een eierstok verwijderd. Voor mij een trauma, ik kon nu geen kinderen krijgen. Moeilijk was het als er weer een zus zwanger was. Gelukkig had ik nog een eierstok en ik kwam dus niet vervroegd in de overgang.
Ik was werkzaam als hoofdverpleegkundige in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Hier heb ik verschillende zorgvernieuwingsprojecten gestart, zoals o.a. een logeerhuis, kortverblijfhuis, thuiszorg en weekend- en vakantieopvang. Dit was een zeer drukke en ook boeiende baan. Alle projecten waren gericht op nog thuiswonende kinderen en hadden als doel hun ouders te ontlasten.
Op mijn 45e leerde ik Abe kennen. Hij had 3 pubers, en dit was een pittige tijd. Inmiddels hebben ze allen een relatie en ben ik een gelukkige oma. Op mijn 53e kreeg ik opnieuw hevige buikpijn en daarnaast obstipatie. Het bleek eierstokkanker te zijn. De tumor en resterende eierstok werden verwijderd waarna 6 chemokuren volgden. Door de chemo kreeg ik gehoorverlies en neuropathie, dat wil zeggen dat sommige zenuwen niet meer goed functioneren. Ik draag nu een gehoortoestel en heb veel last van mijn voeten.
De chemotherapie werd destijds goed door mij verdragen en na afloop gingen Abe en ik uit eten. Tijdens de operatie werden geen uitzaaiingen geconstateerd.
Op mijn 56e kreeg ik de kanker terug, er zat een uitzaaiing in mijn darm, dicht bij mijn anus. De tumor werd verwijderd en er werd een stoma geplaatst. Wederom kreeg ik een chemokuur. Van de stoma kreeg ik in het begin veel lekkages wat erg vervelend was. Nu heb ik het goede opvangzakje en komen lekkages niet meer voor.
Leven met een tweede keer kanker en de uitspraak van mijn gynaecoloog: “Dit is goed fout, hiervan kunnen wij niet winnen” was erg zwaar. Weten dat ik niet lang meer te leven had, belemmerde mij om plannen te maken, iets wat mijn man desondanks toch volop deed. Hij zei niet te willen geloven dat ik snel dood zou gaan. In het begin verzette ik me tegen die plannen, maar na een tijdje speelde ik het spel mee en wilde ik ook geloven in een goede afloop.
Van mijn gynaecoloog wilde ik graag horen hoelang hij dacht dat ik nog zou leven. Hij zei altijd: “Ik hoop heel lang.” Ik ben toen maar gestopt om dat te vragen. Het bezoek aan de gynaecoloog en de scans waren voor mij erg belangrijk om er mogelijk op tijd bij te zijn mocht de kanker terugkomen. Toch hebben we de bezoeken langzaam afgebouwd, ik heb nu al 6 jaar geen controles meer. Langzaam kreeg ik meer vertrouwen in mijn lichaam en ik begon een beetje tehopen dat ik de kanker overwonnen had, hierin enorm gesteund door mijn Abe.
Drie jaar na mijn tweede keer kanker, inmiddels 10 jaar geleden, kreeg Abe voor mijn neus een hartstilstand. Samen met zijn zoon heb ik hem gereanimeerd, maar dit mocht niet baten. Lange tijd heb ik gedacht “Nu mag ik weer ziek worden, het leven heeft zonder Abe geen zin meer.” Veel steun vond ik in mijn grote hobby en passie de keramiek. Ik geef keramiekcursussen aan huis. Mijn huis is gelegen aan de rand van Millingen a/d Rijn met een grote, prachtige tuin en een geweldig uitzicht op de weilanden met koeien. Het stoken Raku en Pitfire gebeurt in mijn tuin. Dit zijn altijd geweldige stookdagen.
Sinds 2007 ben ik vriendin van Ruby and Rose. Voor deze stichting geef ik workshops waarvan de opbrengst is voor Ruby and Rose. Tijdens de workshop krijgt de deelnemer een door mij gemaakt vogeltje dat we Pitfire gaan stoken. Dit doen we buiten in open vuur, het resultaat is altijd een verrassing. Zelf maken de deelnemers een torso of vogeltje.