Astrid GroenevelD

Dit verschrikkelijke verhaal overkwam Astrid Groenevelt. Ik zag er tegenop, mijn verhaal te vertellen. Ik heb het nu al zo vaak verteld en het rakelt toch steeds weer pijnlijke herinneringen op. Maar het is belangrijk dat mensen mijn verhaal horen. Er heerst nog steeds een taboe op deze vormen van vrouwenkanker. Er is al veel aandacht en geld ingezameld voor borstkanker, door Pink Ribbon. Dit was een geweldige doorbraak, maar nu wordt het tijd om de andere vormen van vrouwenkanker uit de schaduw te halen.

KANKER 

Na mijn diagnose ging alles in een stroomversnelling. Ik werd doorgestuurd naar de Gynaecologische Oncologie in Nijmegen. Mijn arts aldaar schreef met grote letters het woord KANKER in mijn dossier. Hij zette er een streep onder. “zo” zei hij. “Ik heb gezien dat je kanker hebt, dat weten we. Maar nu begint het en daar sta je als patiënte vaak niet bij stil. Je hele (sociale) leven gaat veranderen, jij gaat veranderen en je gaat de dingen in een ander perspectief zien,” vertelde hij.

Op 21 september dat jaar ben ik voor het eerst geopereerd en zijn mijn baarmoeder en lymfeklieren verwijderd. Mijn uitslag was goed en ik mocht naar huis. Na 3 weken merkte ik dat het herstellen van de operatie minder ging en ik begon weer te vloeien, zoals voorheen. Ik ging terug naar het ziekenhuis en kreeg te horen dat de kanker terug was. In die korte tijd zat er toch weer een gezwel van 7 cm.

De artsen konden me alleen niet meer opereren en dus werd ik bestraald. Het weefsel wordt als het ware kapot gebrand en dit gaf na de bestraling ontzettend veel pijnklachten. 2 jaar later kwam ik in aanmerking voor een vagina reconstructie, omdat er door de bestraling ontzettend veel schade was aangericht. Tijdens deze operatie constateerde ze een grote ontsteking, waardoor de reconstructie niet mogelijk was. Dit was het begin van een lange moeizame behandelperiode.

Ik lag al in mijn kist

Door de bestraling is mijn blaas zo achteruit gegaan dat mijn wereld steeds kleiner werd. Na diverse katheters, infecties en heel veel ellende heb ik uiteindelijk in 2012 een blijvende urinestoma gekregen. 2 jaar daarna ging het echter goed mis. Ik kreeg  weer klachten en buikpijn. Ik ben direct geopereerd, maar het ging helemaal fout. Door de complicaties was ik zo ziek dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn zoon, familie en vrienden. Voor mijn gevoel lag ik al in mijn kist. Voor mij hoefde het eigenlijk niet meer, ik was moe gestreden. Door de laatste operatie heb ik het toch gered.

Ik heb nu 2 stoma’s; een urine- en dikke darmstoma maar voel me eindelijk ‘de koning te rijk’. Na 20 jaar te hebben gevochten met de gevolgen van baarmoederhalskanker heeft mijn lijf nu eindelijk rust. Ik heb het gevoel alsof ik een deel van mijn leven gemist heb. Belangrijke momenten, zoals de eerste stapjes van mijn zoon, of het opbouwen van een carrière. Ik ben blij met de steun en hulp die ik altijd van familie en vriendinnen heb gehad. Dit kun je niet alleen.  Niet alleen voor een patiënt is het leven met kanker zwaar, maar vooral ook voor haar omgeving.