Gladys van den Munckhof

Er gaat een knop bij haar om: “Mooi niet dat ik bij de pakken ga neer zitten. Ik ga de strijd aan en het komt goed.” Als Gladys voor het eerst te horen krijgt dat ze kanker heeft, volgt de moeilijkste fase van de ziekteperiode, vindt ze achteraf. “Het voelde alsof iemand anders beslist over jouw lichaam. Je hebt geen keus.” Gladys heeft het totaal niet zien aankomen. Hoe kan ze nou kanker hebben? Ze heeft geen pijn, voelt zich niet ziek. Ze zorgt altijd goed voor haar lichaam. “Opeens ging er een knop om en kreeg ik een kracht die me strijdlustig maakte. ‘Dus ik heb kanker’, zei ik boos tegen de arts. ‘Ja, en nu?’” Diezelfde avond komen haar vrienden bij haar thuis iets drinken. “‘Doe maar koffie’, zeiden ze. ‘Hoezo koffie, waarom geen wijntje?’”, vroeg ze hen verbaasd. “Ik heb wel kanker, maar ik ga niet down zitten doen!” Hoe ‘klote’ die periode ook is, er zijn ook mooie momenten. Zoals het telefoontje van de arts die zegt dat ze in aanmerking komt voor een baarmoederbesparende operatie. Ze heeft opeens weer een KEUZE, haar baarmoeder hoeft er niet uit. Ook al kiest ze voor een acht uur durende operatie met veel risico’s, ze krijgt tenminste weer een kans om een kindje te krijgen. ” ‘s Avonds zijn we met onze vrienden gaan uit eten om het te vieren, terwijl ik nog onder het mes moest.” Gladys heeft haar gevoelens vanaf het begin met haar grote vriendengroep en familie gedeeld. “Ik ben heel open geweest en dat maakte het denk ik voor mij en iedereen makkelijker om ermee om te gaan.”

Gladys van den Munckhof krijgt een doorverwijzing naar dokter Leon Massuger, de oprichter van stichting Ruby and Rose, die haar zal opereren. “Zo’n fijne arts: hij gaf me het gevoel dat we er samen wel doorheen zouden komen. Hij ging de strijd met me aan.” Op de dag van de operatie ligt Gladys op bed nog gymoefeningen te doen, om haar lichaam ‘in topvorm te brengen voor de operatie’. Ze heeft altijd goed voor haar lichaam gezorgd, daarom heeft ze sterk het gevoel dat het wel goed MOET komen. Met haar lichaam heeft ze een afspraak gemaakt. Het heeft haar nu in de steek gelaten, en daar is ze heel boos over, maar als het zal zorgen dat het allemaal weer goed komt, zullen ze daarna weer als vrienden samen verder gaan. Na de operatie komt Gladys verbazingwekkend snel uit de narcose, ‘dat kwam door die strijdlust’. Ze heeft haar haren en make-up voor het bezoek weer tiptop in orde. ‘Het slechte is eruit en we kijken vooruit’, laat ze iedereen weten. Desondanks volgen tien heel spannende dagen, ‘het risico op uitzaaiing is één op vijf’, maar gelukkig blijkt de operatie succesvol te zijn. Ze herstelt snel, ‘nou is het mooi geweest. Kom op! We moeten verder’.

De kinderwens wordt steeds groter, ook al weet ze dat het een moeilijk proces zal worden, want de baarmoedermond en een stuk baarmoederhals is weggehaald. “Nu wilde ik helemaal alles op alles zetten om een kindje proberen te krijgen.” Een half jaar na de operatie gaan ze de ‘IUI-molen’ in, maar de acht kunstmatige inseminaties blijven zonder resultaat. ‘Heavy’ is die periode ‘met veel tranen’, want elke keer voelt ze zich weer zwanger en heeft ze hoop. Toch wil Gladys doorgaan en besluiten ze over te stappen op de IVF-methode. Maar eerst even een weekendje met zijn tweeën er tussenuit. Precies in dat weekend raakt Gladys op natuurlijke wijze zwanger. “Fantastisch natuurlijk! Het voelde als een afsluiting van de periode met kanker. Ik had het goed gemaakt met mijn lichaam en nu kreeg ik zelfs iets heel moois van mijn lijf terug.”  Ze bevalt zeven maanden later van een gezonde zoon.Veel te vroeg, maar Levi blijkt net zo’n vechter als zijn moeder.

Terugkijkend heeft de periode met kanker haar veranderd: “Je ziet de dingen anders, wat minder belangrijk is kan ik onderschikken. Mijn gezin, mijn familie en vrienden zijn het belangrijkst voor mij geworden. Samen op vakantie, barbecueën, een wijntje drinken, met hen vier ik het leven.” Kanker associeerde ze tijdens de ziekteperiode nooit met de dood, maar achteraf beseft ze dat het haar wel had kunnen overkomen. Emotioneel wordt ze van rouwadvertenties waarin staat dat de overledene ‘heeft gestreden’. Ze is het leven meer gaan waarderen. “Je gaat op de kleine dingen letten en ziet opeens hoe mooi blaadjes aan een boom zijn. Die kleine rillinkjes die door me heen gaan als ik naar mijn zoontje kijk. Ik geniet nu elke dag van wat ik heb. Ik maak me niet meer zo druk als vroeger door alles te willen regelen. Ik laat meer los en heb vertrouwen in dat het goed komt.”

Gladys van den Munckhof heeft de afgelopen jaren ontzettend veel voor stichting Ruby and Rose gedaan en georganiseerd wat grote donaties heeft opgeleverd. Samen sterker in de strijd tegen kanker en wij zijn ongelooflijk dankbaar dat je je zo inzet voor de stichting!

Fragment uit de Libelle waarin Gladys haar verhaal verteld.