Januari 2020De feestdagen zijn een hel geweest. De afgelopen drie weken heb ik alleen maar flashbacks gehad van de decembermaand een jaar geleden. Ik ‘zie’ weer hoe ik op de behandeltafel lig,toen de eerste echo werd gemaakt en de arts vertelde dat ze iets heel groots op het scherm zag wat er duidelijk niet hoorde. Ik voel weer hoe beangstigend het was om door te krijgen dat er een enorm ding in mijn buik zat wat mogelijk ook nog kwaadaardig was. Ik herbeleef de eerste opname in het ziekenhuis, de nacht dat ik een katheter moest omdat ik niet meer kon plassen, en het moment dat ik ontwaakte uit de narcose. Ik ‘zie’ mezelf en mijn man zitten op het moment dat de oncoloog zei: ‘we hebben een domper, er is kanker gevonden’.

Juni 2019‘Merel, waarom snijdt Skippy nou de hoeken van de bak af? Wat zijn de hoeken in jouw leven waar jij niet wil komen?’Ik loop rondjes door de bak met een paard achter me aan. Skippy heeft een halster om, zonder bit, en het is de bedoeling dat ik leid en hij mij volgt. Ondertussen praat ik met mijn therapeut over hoe moeilijk het is om weer plannen te durven maken, hoe klein dan ook. Over mijn angst dat de kanker terugkomt in mijn leven. Hoe confronterend ik het vind dat ook mijn stiefvader kanker heeft en het bij hem níet te genezen is. Hoe verantwoordelijk ik me daardoor voel om beter te worden. Ik kan het mijn moeder tenslotte toch niet aandoen dat ze twéé dierbaren gaat verliezen!

Mei 2019In de meivakantie is er geen therapie op het revalidatiecentrum. Daardoor heb ik wat energie over om weer een middagje met mijn man naar de manege te gaan waar zijn jongste dochter rijdt.

April 2019We gaan een dagje weg! Even helemaal uit mijn comfortzone, maar toch ben ik daar echt aan toe. Vandaag gaan we naar de manege waar mijn jongste stiefdochter sinds een paar maanden paardrijles heeft. Ze vraagt al die tijd al of we een keer komen kijken, ze wil haar liefde voor paarden zo graag met ons delen.Ik bereid me zo goed mogelijk voor op de autorit van een uur: de hele ochtend lig ik plat, ik begin de dag met extra pijnstillers zodat ik in de middag een goede spiegel heb opgebouwd. De auto wordt geprepareerd door de rugleuning van de bijrijdersstoel plat te leggen, en er wat toegevoegde  kussens rondom zorgen voor extra steun en comfort.

Maart 2019

Ik ben weer thuis, weer thuis na die tweede, vreselijke operatie. Ik ben leeg, in de overgang en depressief. Weer kan ik alleen maar in bed liggen, weer moet ik geholpen worden met douchen en aankleden en weer zit ik in die oneindig lijkende onzekerheid over de uitslagen van de patholoog.

Dit is de dag, de dag van de tweede operatie. Vandaag wordt ‘alles’ weggehaald. Ik voel me intens verdrietig. Vandaag wordt al mijn vrouwelijkheid weggehaald.Twee dagen geleden werd ik ongesteld, mijn laatste menstruatie. Ik heb tranen met tuiten gehuild, heb als een klein kind om de nek van mijn man gehangen. Ben ik straks nog wel een vrouw? Ben ik straks nog wel zíjn vrouw? Diep van binnen weet ik dat ik daar nooit aan hoef te twijfelen. Maar godallemachtig, wat voel ik me kwetsbaar en verdrietig. Ik weet dat deze operatie moet plaatsvinden, maar het voelt alsof ik mezelf vrijwillig laat verminken.

Hoe vertel je de mensen van wie je het meeste houdt, dat je misschien ongeneeslijk ziek bent? Hoe vertel je aan je moeder dat niet alleen bij haar man, maar ook bij haar dochter kanker is gevonden? Hoe vertel je je vader, die zó gelooft in het positieve, dat er ook nog iets negatiefs bestaat? Hoe vertel je je stiefmoeder, die al zo veel dierbaren verloren heeft, dat ook jíj die enge ziekte misschien in je lijf hebt. Hoe vertel je je schoonouders dat de grote liefde van hun zoon misschien de veertig niet gaan halen. Hoe vertel je je broers en zusje dat hun grote zus niet onverwoestbaar blijkt te zijn. Hoe? Hoe, en heel veel het woord ‘misschien’. We weten van alles en vooral ook eigenlijk niets.

Maandag, de dag van de operatieVroeg in de ochtend komt de oncoloog weer aan mijn bed zitten. Mijn man is er ook al, we zijn beiden gespannen, maar proberen er voor de ander zo luchtig mogelijk over te doen.De oncoloog vertelt dat er twee uitkomsten zijn in de OK; óf ze kunnen de tumor in één keer verwijderen, óf ze maken mijn buik open en zien dat alle omliggende weefsels aangetast zijn door kanker. In dat laatste geval naaien ze me weer dicht en moet er na de operatie gesproken worden over palliatieve zorg. Dat betekent dat ik dan niet meer te genezen ben, en dat er alleen nog maar levensrekkende en geen levensreddende behandelingen zijn.

 Het word tijd dat ik uit de kast kom; ik ben ziek geweest en hard aan het vechten om te wennen aan mijn “nieuwe normaal”.